Time flies!

Hallo allemaal,

Hoe is het met jullie? Lekker carnaval gevierd? Vandaag alweer het laatste dagje.. Gek idee dat het in Nederland nu carnaval is, kan me er niks bij voorstellen. Hier hoor je er natuurlijk ook niks over, en het weer helpt ook niet echt mee aan het carnavalsgevoel! Maar ik vind het niet zo erg voor een jaarje! :-)

Inmiddels is het alweer februari, wat gaat de tijd nu snel. Ik heb het gevoel dat ik alweer bijna naar huis toe ga, hoewel dat toch nog wel een kleine 2 maanden duurt.
Dit keer een kort berichtje (en nu echt kort), want ik heb niet veel tijd. Morgen komen papa en mama al in Tamale aan en ik moet nog van alles doen. Ik voel me ook niet helemaal lekker, want heb 2 nachten te weinig geslapen en dat voel ik nu wel! Vanavond maar weer even lekker bijslapen.
Hier in Ghana gaat alles goed. Je kunt merken dat het echt weer warmer aan het worden is, vooral 's ochtends en 's nachts (overdag was het altijd al warm). Iedereen is hier helemaal 'into the football', echt, de voetbalgekte in Nederland is er niks bij. Zondagavond heeft Ghana gewonnen van Nigeria (2-1) en daarna was het in de stad een gekkenhuis. Overal joelende, schreeuwende en feestende mensen. Ze hingen uit auto's en zaten er bovenop. Ik hoorde gisteren dat er zelfs 2 doden zijn gevallen in Tamale na de wedstrijd, dat is wel even schrikken. Maar als ik kijk wat voor gevaarlijke stunten ze uithaalden verbaast me dat niks. Dat wordt nog wat als Ghana de Africacup wint!

Op mijn werk gaat alles zijn gangetje. Ik moet nog veel doen voor mijn gevoel, maar helaas loopt niet alles zoals ik zou willen. Van het microcrediet project op het Resource Center word ik af en toe een beetje moedeloos. Probeer ik een meeting te plannen, loopt die helemaal anders als gepland. Maak ik afspraken, komen de mensen gewoon niet opdagen. En dat gebeurt niet 1 keer, maar 9 van de 10 keer. Af en toe denk je dan wel: 'aaaaaaaarh'! Maar dat is Ghana, dat hoort er allemaal bij. Het toppunt was anderhalve week geleden, toen ik door mijn baas om 4 uur 's ochtends (ja, jullie lezen het goed) werd opgehaald om mee te gaan naar Damongo om voorbereidingen te treffen voor de launch die we daar de volgende week zouden houden. Ik stond keurig om 4 uur klaar, super moe nog want ik was de vorige avond naar de voetbalwedstrijd geweest.. Het werd half 5, 5 uur, half 6.. Geen Samed te zien. Toen ik hem probeerde te bellen bleek z'n telefoon uit te staan. Toen had ik echt wel even gehad! Later bleek dat hij er niks aan kon doen dat we niet gingen, maar hij had me zeker wel even moeten bellen!

Vorige week dinsdag hebben we de launch in Damongo gehad. We hebben hier micro krediet verstrekt aan 60 vrouwen. Het was een hele happening. Samed had een grote auto gehuurd omdat we met 10 man uit Tamale zouden vertrekken. Het was leuk om mee te maken. Zelfs de pers was uitgenodigd, en ik hoorde later op de radio inderdaad een verslag (alleen jammer dat het in het Dagbani was, zodat ik het niet kon verstaan). Ik heb ook een speech gehouden, wat later voor de vrouwen vertaald werd. Samed heeft van tevoren nog naar m'n speech gekeken, maar hij vond dat ik toch echt wel af moest sluiten met de woorden 'thank you for listening and may god bless you'. Zonder god kom je hier nergens! Verder was het wel heel veel wachten, wachten en nog eens wachten. De planning was om om 9 uur te beginnen, we begonnen half 12. Aan het eind van de dag het geld uitgereikt aan de vrouwen, 50 Ghana Cedi ieder, dat is ongeveer 45 euro. Ik was een beetje teleurgesteld in de reacties, slechts enkelen van de 60 zeiden dank je wel, de rest pakte het geld aan en liep weg. Een beetje dankbaarheid mag toch wel, zou ik denken! Volgens Samed is dat cultuur, maar ik vraag het me af. Vond het wel een beetje jammer. Maar ja, waarschijnlijk zijn ze er toch wel blij mee, maar laten ze het gewoon op een andere manier blijken.

De laatste dagen stonden in teken van afscheid nemen. Mieke en Joanne zijn vandaag vertrokken uit Tamale. Ze gaan nog 2 weken reizen voordat ze terug naar Nederland gaan. Zaterdag en zondag heb ik daarom 2 afscheidsfeestjes gehad. Wel gek om afscheid te nemen, want je hebt toch best veel met elkaar opgetrokken en gedeeld. Er komen nu steeds meer nieuwe vrijwilligers en ik voel me inmiddels al echt tot het 'oude' groepje behoren. Kan me soms ook niet voorstellen dat ik al ruim 3 maanden in Ghana zit, maar toch is het echt zo.

Ik krijg trouwens net een smsje van papa en mama dat ze in Accra zijn, raar idee! Ben benieuwd hoe het is om ze morgen weer te zien. Daarover de volgende keer meer.

Liefs,
Noortje