Weekendje weg

Zo, weer even een nieuw berichtje op mijn site! Dit weekend ben ik met 3 andere vrijwilligers van Norghavo een weekendje weg geweest. Op vrijdagmiddag zijn we vertrokken met de bus richting Mole National Park, het grootste nationale park in Ghana. De busreis duurde zo'n 5 uur. In het begin was het allemaal prima te doen, alleen een beetje warm. Op de helft van de rit stapten er echter ineens superveel mensen in, inclusief een kip en een geit!! De geit zat gewoon onder mijn voeten, erg apart. Op de kip had ik het niet zo erg, volgens mij was hij ook half dood. Ik besefte me op dat moment echt: ik ben in Afrika. Eenmaal aangekomen bij het park moesten we allemaal kaartjes kopen. En dan krijg je er meteen 6, waarom is nogal onduidelijk. Het is trouwens heel vervelend hier dat ze nooit wisselgeld hebben, dat moeten ze dan altijd ergens anders gaan halen. Zelfs simpele dingen zoals een kaartje betalen kunnen daarom erg lang duren.

Vrijdagavond zijn we vroeg naar bed gegaan, omdat we de volgende de dag een safariwandeling wilden maken om half 7. We hebben tijdens de wandeling 1 olifant van dichtbij gezien. Had eigenlijk gehoopt een hele kudde te zien, maar helaas. Ik heb wel een paar mooie foto's kunnen maken! Apen waren er verder genoeg en ook een soort zwijnen (zoals Pumba uit 'the Lion King'). 's Middags lekker in het zwembad gezwommen bij het hotel. Om half 4 hebben we vervolgens nog een wandeling gemaakt, maar tijdens deze tocht hebben we helaas niet zoveel gezien. Toch was het wel de moeite waard!

Zondag (gisteren dus) zijn we naar Larabanga geweest, een dorpje vlakbij Mole National Park. Hier staat een hele beroemde moskee en een 'magical stone'. Ben het exacte verhaal over de steen even kwijt, maar het schijnt dat niemand hem op kan tillen en dat het een soort toversteen is (zoals de naam al zegt). Was wel heel grappig, want toen wij aankwamen bij de steen stond er een oudere dorpsbewoner bij, die ons uitleg wilde geven. Hij zei er niks voor te hoeven hebben, maar al snel werd hij boos toen hij ontdekte dat wij hem echt niets wilde geven. We wilden graag op de foto met de steen, maar zonder die man! Alleen wilde hij maar niet aan de kant. Zijn we er uiteindelijk maar voor gaan staan, hij bleef gewoon staan! Zijn voeten zie je nog op de foto staan (zal trouwens zo snel mogelijk wat foto's proberen te plaatsen). Het was gewoon een heel grappig moment. Verder zijn we nog een beetje het dorpje rondgewandeld, dit was echt Afrika. De mensen hebben echt bijna niets, erg indrukwekkend om te zien. Ik vind het soms moeilijk om ermee om te gaan. Ik besef dan echt hoe goed wij het in Nederland hebben! 's Avonds hebben we in een guesthouse geslapen. Erg primitief, maar wel heel vriendelijke mensen en leuk om een keer mee te maken. De andere gingen op het dak slapen, wat ik ook graag had gedaan, alleen kon je er alleen komen via een heel eng trappetje. Ik wist gewoon zeker dat ik er niet meer vanaf zou durven, zeker omdat we midden in de nacht weer moesten vertrekken om de bus terug erg vroeg vertrok.

Nu ben ik inmiddels weer terug in Tamale. Zo meteen ga ik even wat eten in de stad, en daarna denk ik nog even naar mijn werk. Ik ben inmiddels nog steeds niet echt begonnen helaas. Vorige week woensdag ben ik mee geweest naar een dorpje in de buurt van Tamale, om hier een 'business plan' te bespreken met 4 vrouwen die een microkrediet krijgen. Mijn baas heeft vooral het woord gedaan, omdat die vruwen alleen de locale taal, het 'dagbani' spreken. Wel heel indrukwekkend om zo'n dorpje te zien, het bestaat gewoon echt alleen uit lemen hutjes. De kinderen lopen allemaal met van die dikke buikjes rond omdat ze niet genoeg gezonde voeding krijgen. Ik kreeg er echt een brok van in mijn keel. Toen we terug gingen moest ik achterop de motor bij mijn baas. Ik vond het best eng! Een helm had hij niet, was volgens hem niet nodig. Oke.. Ging hij vervolgens ook nog bellen onder het rijden! Gelukkig ben ik heelhuids weer terug gekomen. Hierna ben ik gaan kijken bij het Resource centrum, hier is mijn baas ook directeur van. Dit is een soort opvangtehuis voor gehandicapten. Sommigen krijgen ook een microkrediet, maar er wordt volgens mij ook les gegeven. Het is de bedoeling dat ik 's morgens naar de Woman Service Foundation ga, en 's middags naar het Resource Centrum. Hier ga ik vanmiddag ook even kijken. Hoop dat ik wat kan doen, want zou ondertussen wel erg graag aan het werk willen.

Hoewel het hier op zich geweldig is, zullen sommigen die mij gesproken hebben ondertussen al wel weten dat ik me nog niet helemaal 'happy' voel hier. Zeg maar gerust echt rot soms op sommige momenten. Ik mis het thuis heel erg, iets wat ik echt nooit had verwacht van mezelf. Heimwee hebben is wel het laatste wat ik verwacht had. En het is niet alleen heimwee, maar ook het alleen voelen, het niet op mijn plaats voelen. Ik mis mijn eigen vertrouwde omgeving enorm. Er gaat bijna geen seconce voorbij of ik denk niet aan thuis. Hierdoor kan ik lang niet zo genieten van allen dingen als ik zou willen. Dit vind ik echt heel erg jammer. Waar ik ook heel veel moeite mee heb zijn de avonden, die zijn ontzettend leeg hier. 's Avonds doe je gewoon niks meer, sowieso doe je niet heel veel op een dag. Op zich lekker zou je denken (dacht ik van tevoren ook), maar ik merk dat ik heel erg ga lopen piekeren. Gelukkig kan ik hier met de andere vrijwilligers en de mensen van de organisatie wel goed over praten. Ik hoop echt dat het beter wordt, anders denk ik niet dat ik het hier heel lang ga volhouden. Voor nu ga ik toch proberen te genieten van de leuke dingen hier (want die zijn er absoluut)en ik hoop dat mijn werk snel leuk wordt.

Het is echt een compleet andere wereld hier! Echt onvoorstelbaar wat een vershil met Nederland. Tamale is een vrij drukke stad. Het is er heet en stoffig. Er zijn ontzettend veel winkeltjes, geiten (nog nooit ergens zoveel geiten gezien), mensen en fietsen (je hebt hier zelfs fietspaden). Elke keer verbaas ik me weer over het straatbeeld. Mooi is het niet te noemen, maar het heeft wel wat. In mijn gastgezin gaat alles nog goed. Ze zijn erg vriendelijk voor me, en willen heel veel voor me doen. Zo wil m'n zusje me helpen met wassen, vorige week voor het eerst gedaan. Gaat gewoon met de hand. Wat water in een emmer, stuk zeep erbij en schrobben maar! Ik vraag me af of het erg goed voor mijn kleren is..

Overigens heb ik met mijn 2e simkaart helaas helemaal geen bereik, dus als iemand mij wil bellen of smsen kan dat toch het beste op het nummer wat ik als eerste op de site heb gezet: 00233-207079353. Het andere nummer kun je helemaal vergeten! Bij mijn gastgezin thuis heb ik een heel slecht bereik, dus hier ik kan ik bijna niet bellen. Sms ontvangen weet ik niet zeker of dat altijd lukt. Als ik in de stad ben is de ontvangst op zich prima. Floris: volgens mij is smsen naar mijn ghanese nummer voor jullie niet duurder.. Maar dat weet ik niet helemaal zeker. Ik kan zelf geen smsjes verzenden met mijn ghanese simkaart, dat kan alleen met mijn Nederlandse nummer. Helaas is dat 50 eurocent per smsje, dus dat probeer ik niet al te vaak te doen.

Goed, dat was het even voor nu. Is toch alweer een heel verhaal zie ik. Ik mis jullie allemaal ontzettend en denk heel veel aan jullie. Hoop snel iets van jullie te horen!

Liefs,
Noortje